Feestdagen

/door

Die laatste maand van het jaar is een bijzondere, het is voor mij vooral reflecteren op een jaar dat bijna aan zijn eind is.

Gemis van geliefden voelt altijd extra zwaar in December, en ook de narigheid op onze aardbol komt extra binnen. Ik word altijd sentimenteel van die laatste paar weken en tegelijkertijd voel ik mijn eigen geluk extra. Omdat het leven niet altijd alleen maar fijn is. Soms is het gewoon een gevecht, dat leven, en de dankbaarheid voor wat er is, ervaar ik net dat beetje meer.

Elke ochtend als ik naar mijn werk rijd, zie ik het aantal lichtjes toenemen. Mijn route wordt elke dag een tikje knusser. Nog even houd ik de ontspanning vast voor de hectiek van de dag weer losbarst.

Lukraak mijmer ik wat en denk ik aan vroeger. Samen met onze kinderen de kerstboom versieren was een feest. Het eeuwige gevecht met lichtjes die altijd in de knoop zitten, hoort daarbij. En het gemok als de mooiste kerstballen gesneuveld blijken te zijn.

Gedachtes aan weergaloze sinterklaasfeesten dwalen voorbij en aan knusse kerst-ontbijtjes. En die strijd tijdens de puberperiode om ze überhaupt aan tafel te krijgen.

Ik ben een rijk mens, want ik barst van de liefde om me heen.

Maar ik leef ook mee met iedereen die het gemis nu extra voelt, die worstelt met het leven en met de eenzaamheid die voor sommigen tijdens deze donkere dagen extra donker voelt.

Extra zwaar.

De telefoon die op werkdagen altijd al roodgloeiend staat, lijkt nog vaker over te gaan. Ik hoor nog meer verdriet, en vaker dan anders komen tijdens gesprekken sterfdagen van geliefden voorbij. Wonden van afscheid voelen deze dagen extra schrijnend.

Het aantal mensen dat in nood verkeert, lijkt toe te nemen en de crisismeldingen komen in stromen tegelijk. Dat zorginfarct is in volle hevigheid aanwezig, en op sommige dagen voelt het alsof alles wat we bewerkstelligen niet genoeg is, en nooit genoeg zal zijn.

Gelukkig zijn er naast al die zorgmedewerkers die zich dagelijks volop inzetten ook heel veel vrijwilligers. Zij zorgen voor extra gezelligheid en ondersteuning tijdens deze periode. En niemand wordt vergeten. Met vereende krachten organiseren ze kerstconcerten, de kerkdienst is inmiddels al gepland en ze zorgen voor liefdevolle ontbijtjes tijdens de kerst.

Want de wereld zijn wij, samen. Voor elkaar en met elkaar. Ook dat zijn de feestdagen voor mij.

Ik wens iedereen heel liefdevolle feestdagen, en denk een beetje om elkaar!

Zorgbemiddelaar zijn

/door

‘Wat doe je nou eigenlijk de hele dag’, zegt hij tijdens het avondeten. Ik schiet in de lach. Ik realiseer me heel goed dat mijn baan als zorgbemiddelaar wat vaag is voor de meeste mensen. Ik probeer het vaak uit te leggen, vol hartstocht, juist omdat ik mijn baan zo prachtig vind. Maar het is verre van simpel omdat het zo breed is. Het is als een paraplu en omvat zo veel.

Ik vul mijn tijd met zorgen voor anderen. Voor al die mensen die even niet meer thuis kunnen wonen. Voor even of voor altijd. Oude mensen en jonge mensen. Zieke mensen. Kwetsbaar en voor even afhankelijk van anderen. Je zou verdwalen in dat zorgbos, dat soms zo ondoordringbare woud. Het heeft mij jaren gekost om het te doorgronden en soms verdwaal ook ik nog weleens omdat de regels continue worden aangepast.

In de afgelopen twee jaar werden er een poosje een vervangend manager en een re-integrerende collega aan ons team toegevoegd. Die waren oprecht verbaasd over de diversiteit aan taken en de hoeveelheid ervan. ‘Jullie zijn echt heel erg druk’, hadden ze vol verbazing gezegd, en daar moesten wij dan weer om grinniken.

Triageren

We vullen onze dagen met indicaties aanvragen, crisismeldingen beoordelen en nog diezelfde dag een veilige plek zien te vinden. Triageren van kortdurende opnames, beoordelen welke van de spoedaanvragen de meeste haast hebben en ladingen mensen te woord staan en de juiste kant op sturen.

We hebben dagelijks contact met artsen, casemanagers, huisartsen en ziekenhuizen. Met collega verpleegkundigen, bezorgde partners of kinderen van. Met het CIZ, het DOC-team en zorgkantoren. Met allerlei andere zorgorganisaties, ook met (buitenlandse) alarmcentrales, want meldingen van Nederlanders met een zorgvraag in andere landen komen ook bij ons binnen. En dan zijn er nog de vragen die vanuit de eigen organisatie langs dwalen, soms in stromen tegelijk.

Het is complex en veelomvattend, de druk en de verantwoordelijkheid liggen hoog. Maar er is niets wat ik liever zou willen zijn.

Zorgbemiddelaar zijn is oprecht prachtig!

Verarming

/door

Ik bekijk het met lede ogen. De verschraling en de huidige verarming van de zorg. Schreeuwende krantenkoppen trekken ons mee. We staan aan een afgrond, en elke dag ben ik me daar een beetje meer van bewust.

Met de somberheid van het laatste nieuws nog nagalmend in mijn lijf neem ik het eerste telefoontje op van die dag en het is direct raak. ’We zoeken een plek voor een echtpaar, zegt de transferverpleegkundige; hij is haar mantelzorger en heel erg ziek en zij heeft dementie. Dus eigenlijk zoek ik twee plekken maar wel voor hen samen’.

Ik krijg deze vraag met enige regelmaat en afgelopen week kreeg ik hem zelfs twee keer. Voor twee echtparen. Mensen die al zestig jaar samen opstaan, die lief en leed delen en nu op hun oude dag gescheiden dreigen te worden. Alle dromerige scenario’s ten spijt: bij heel veel van onze ouderen komt die onvrijwillige scheiding om de hoek kijken.

En ik doe alles wat in mijn macht ligt om dat te voorkomen.

Dus gooi ik lijntjes uit en hengel me een slag in de rondte, bestudeer hun zorgvraag en speur binnen mijn eigen locaties naar mogelijkheden. Er zijn enkele collega’s die denken dat ik ergens een toverstokje verstopt heb zitten 🙂 Die heb ik niet hoor, echt niet, soms moet ik de voering uit mijn wangen kletsen om een fijne plek te bemachtigen. Maar in beide gevallen lukte het om iets te vinden.

Voor hen samen.

Als ik hun dochter bel om te vertellen dat ik een plek voor ‘met zijn tweetjes’ heb gevonden schiet ze vol. Haar emotie stroomt door de hoorn mijn oor in. Ik laat haar op adem komen, groot nieuws moet altijd landen en dat duurt even. Ze begint te ratelen en ik moet grinniken. Om iemand goed nieuws te mogen brengen is geweldig maar de reacties zijn altijd anders. In dit geval ontstaat er een woordenwaterval na mijn bericht. We praten een poos en ik beantwoord al haar vragen. ‘U mag me altijd bellen als er nog vragen zijn’, druk ik haar op het hart, ‘ook als het al over vijf minuten is. Geen probleem’.

Een paar dagen later verhuizen ze. Hand in hand komen ze aan op hun nieuwe woonplek. Zij is wat angstig door die nieuwe woonomgeving, hij stelt haar sussend gerust. Zoals hij waarschijnlijk al jaren doet.

Verschraling en verarming, die is er absoluut, en ik houd mijn hart vast. Maar achter de schermen, voorbij al die schreeuwende krantenkoppen, gebeuren er nog hele mooie dingen. En daar blijf ik voor strijden, elke dag opnieuw.

Ik schreef een boek over alles wat dierbaar en rijk is aan ‘werken in de zorg’. En over de lessen die ik leerde van al die mooie mensen waar ik voor mocht zorgen. www.uitjeervaring.nl/zorgliefde

Herinneringen

/door

Hij is stervende en we weten alle twee dat het niet heel erg lang meer zal duren. Toch houdt hij zich met twee handen vast aan het leven, hij is nog lang niet klaar voor dat definitieve afscheid.

Tijdens mijn late dienst word ik gebeld, zijn sonde zit verstopt. Hij heeft een bijzonder kwetsbare sonde die razendsnel dicht gaat zitten, het is meer dan eens gebeurd dat we hem niet meer aan de praat kregen. Wat dan meestal volgt zijn telefoontjes naar het ziekenhuis en een nieuwe sonde. En dat zijn meestal geen flitsbezoeken.

Hoopvol kijkt hij me aan, want het laatste wat hij wil is weer naar dat ziekenhuis draven. Hij komt er al veel te vaak. Dus trek ik alles uit de kast om dat rottige ding weer te laten werken. Zonder succes. Maar opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega. En binnen no-time staat ze voor mijn neus.

En het lukt haar wel, wat ik niet voor elkaar krijg, dat rotding loopt weer door. We kletsen bij terwijl ik haar uitlaat. Opgelucht dien ik zijn medicatie en sondevoeding toe en spoel extra door. We praten nog even als ik mijn rapportage schrijf. De volgende ochtend kom ik weer langs voor zijn medicatie.

Het is al na elven als ik naar buiten stap, de kou tegemoet. Maar het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar die avond fijn thuis kon blijven, was pure rijkdom. Geen uren in het ziekenhuis, geen kinderen die ze moeten bellen op de vrijdagavond. Maar samen, knus, achter een kop thee.

Ik denk nog vaak aan die avond. Omdat dit echtpaar indruk op me maakte. Door de liefde die zo overduidelijk aanwezig was. Hij overleed vrij snel daarna, uitzaaiingen veroorzaakten een slagveld in zijn brein. Maar ik denk er ook nog vaak aan terug omdat Jo me die avond kwam helpen, mijn dierbare collega. Die zo’n geweldige verpleegkundige was, die onverschrokken zorgde en die ik altijd voor raad en daad kon bellen. En die een jaar geleden, op veel te jonge leeftijd, aan corona overleed.

Het blijft bijzonder hoe tijd tussen onze vingers doorglipt en hoe snel we vergeten. Maar sommige herinneringen draag ik voor altijd met me mee en een groot aantal van die herinneringen werden een prachtige bundel. www.uitjeervaring.nl/zorgliefde

13 mutatiedagen in de VVT nader toegelicht

/door

Vanuit onze dagelijkse contacten met ouderenzorgorganisaties krijgen wij regelmatig te horen, hoe belangrijk het is om je te houden aan de 13 mutatiedagen die in de Nza prestaties en zorgcontractering is opgenomen.

13 dagen: zegen of vloek?
Ja, er mogen volgens de Beleidsregel prestatiebeschrijvingen en tarieven zorgzwaartepakketten en volledig pakket thuis 2022 – BR/REG-22125b, maximaal 13 mutatiedagen gedeclareerd worden, mits de persoon overleden is of verhuist naar een ándere zorgorganisatie. Dit betekent dat als een nieuwe cliënt na 10 dagen opgenomen wordt,  er maar 10 mutatiedagen gedeclareerd kunnen worden. En als een cliënt intern verhuist, geldt maar 1 mutatiedag.

Maar laten we de beleidsregel er nu eens bijpakken en de tarieven van de prestaties voor de verschillende zzp’s enerzijds en een mutatiedag anderzijds, eens met elkaar vergelijken.

Dan blijkt, rekening houdend met een inkoopafslag(tariefskorting), dat er PER DAG, € 175,14 – € 342,97 minder aan inkomsten wordt gegenereerd t.b.v. de dekking van de zorgkosten.

Een voorbeeld:
Zou een cliënt met een vv-5 naar een andere zorgorganisatie verhuizen of overlijden, en er vindt gedurende 13 dagen geen opname plaats, dan is het effect voor de dekking van de zorgkosten:

13 x € 195,26 = € 2.538.

Rond een overlijden is er misschien wel méér personeelsinzet nodig voor contact met familie en belangenbehartigers om daarmee een waardig afscheid van de cliënt mogelijk te maken. Dus het afschalen van personeelsinzet is dan niet mogelijk. Daarnaast is met het oog op minimale personeelsbezetting voor de zorg op een afdeling, vaak niet de luxe om het rooster af te schalen.

Wat is de visie van de zorgorganisatie?
Overlijdt een cliënt dan wil je de familie en verwanten de rust en ruimte geven en hen niet het gevoel geven dat de kamer hals over kop opgeleverd moet worden. Wellicht is er ook de wens om de cliënt in zijn/haar kamer op te baren.

Dit zijn ook thema’s die voorvloeien uit de visie van de organisatie en die je in de dienstverlening wilt benoemen en vastleggen. Een soort ‘Waar kunt u op rekenen in het geval dat…?.

Facilitair/vastgoed
Het tijdig signaleren en plannen van noodzakelijke werkzaamheden die moeten plaatsvinden voordat een kamer vrij is voor opname, is eveneens essentieel voor gezonde bedrijfsvoering. Goede afspraken met cliënt, familie, facilitair/vastgoed dragen in grote mate bij aan gezonde bedrijfsvoering. Let wel: zorg gaat primair over goede zorg en mensen, en niet over geld. Maar alleen als er sprake is van gezonde bedrijfsvoering, blijft zorg betaalbaar.

ENTRACE = verbetering van de bedrijfsvoering
De professionals achter ENTRACE denken voortdurend met de zorgorganisatie mee. Zij begrijpen dat in deze tijden van krapte, er gewoekerd moet worden met de beschikbaarheid van zorgcapaciteit.

Ouderen staan vaak lang op een wachtlijst en elke dag dat de zorgverlening eerder van start kan gaan, is in het voordeel van de cliënt. En het mes snijdt aan 2 kanten: hierdoor kunnen ook de zorgexpertise en capaciteit beter benut worden. Dus waarom dan altijd wachten op 13 dagen?

Mocht je ENTRACE nog niet kennen en geïnteresseerd zijn in een gesprek over de bedrijfsvoering rond de in-, door- en uitstroom van cliënten of een demo van ENTRACE willen aanvragen, aarzel dan niet om je via de onderstaande button aan te melden. Van harte welkom voor een kennismaking!

Gedwongen

/door

Ze woonde nog thuis, op de plek waar ze heel lang met haar man woonde en waar ze nu alweer zolang in haar eentje resideert. Kinderen kregen ze nooit en haar sociale netwerk is niet bestaand. Haar dagen vulden zich met studderen in haar eigen huis, met alleen haar eigen gezelschap. Zonder visite, zonder familie en zonder liefdevolle gezelligheid van andere mensen.

En dan krijgt ze dementie, haar situatie verslechtert met rasse schreden, eenzaamheid en verwaarlozing liggen op de loer.

Via de huisarts wordt er thuiszorg opgestart. Om haar te helpen bij het innemen van de dagelijkse medicijnen en om haar te helpen bij haar zelfzorg. Ze vergeet het, om goed voor zichzelf te zorgen, om schone kleren aan te doen en haar medicijnen op tijd in te nemen.

Maar elke dag ziet ze een ander gezicht, en als gevolg van haar dementie wordt ze steeds argwanender door al die vreemden die zich steeds bij haar voordeur melden. Dus draait ze simpelweg de deur op slot voor al die onwelkome bezoekers die ze niet herkent. Na een lange strijd en toenemende zorgen van die paar mensen die zich om haar bekommeren, wordt ze gedwongen opgenomen.

Daar ontspoort ze volledig. In die onbekende omgeving die ze niet kan bevatten, met nog meer vreemden op een plek die voor haar als een nachtmerrie moet voelen. Ondanks alle inzet en zorgzaamheid van het zorgpersoneel escaleert de situatie compleet en moet ze nogmaals verhuizen. Voor haar eigen veiligheid en voor die van haar medebewoners.

Met een lading medicatie in haar fragiele lijf moet ze weer naar een andere plek, een plek waar ze andere specialistische zorg krijgt, waar ze om kunnen gaan met haar agressie. De agressie die voortkomt uit die enorme angst en de wanhoop die haar moet vervullen en waar ze zich geen raad mee weet.

Een week na de overplaatsing  krijgt ze corona. Dat kleine hoopje mens werd alsmaar zieker en zieker en na een week overlijdt ze.

Ik troost me met de gedachte dat ze nu rust heeft, na een periode waarin het ongrijpbare overheerste. Rust van de mist in haar hoofd, en de wanhoop die haar verteerde. Het vervult me met treurnis, haar verhaal.

Rust zacht lieve dame, ik had je oprecht een fijner einde gegund.

Cynthia schreef een boek over haar zorg ervaringen. Wil je haar bundel lezen? www.uitjeervaring.nl/zorgliefde

 

 

 

 

Lukraak op avontuur

/door

Tijdens mijn vakantie ervaar ik dat gevoel van vrijheid altijd dubbelop. Vooral ook door de manier waarop wij onze vakantie vullen; we laten het volledig aan het toeval over. Naast die ‘ongeveer’ richting plannen we bijzonder weinig. Het is heerlijk om elke dag weer verrast te worden. Daarbij wordt ik al heel erg blij van bijzonder weinig, dat helpt ook.

Daar dacht ik aan toen we door Zweeds Lapland richting Lofoten reden. Dat imposante van die hele ruige, ongerepte natuur kan me diep ontroeren, en in dat gebied was er een overvloed aan. Ik voelde me nietig maar tegelijkertijd meer dan ook onderdeel van dat alles. Ik kan het maar moeilijk uitleggen hoeveel indruk het maakte maar het was geweldig om mee te maken.

Maar de spontaniteit die mijn leven vult is voor zovelen niet weggelegd. Die zijn afhankelijk, in zo verschrikkelijk veel. Voor alles wat de meeste van ons wel kunnen en waar we maar zo zelden over nadenken. Zij zijn niet alleen afhankelijk in die zelfzorg maar ook afhankelijk in hun vervoer ergens naar toe, en van voorzieningen die ter plekke aanwezig moeten zijn. Noem het maar op. Spontaan iets gaan bekijken is er niet bij, alles moet op voorhand worden gepland.

Tijd is dan dubbel zo kostbaar.

Die avond stond ik mijn potje te koken met uitzicht op dat prachtige blauwe water waar Lofoten zo beroemd om is. De rijkdom van onze reis vulde mijn lijf, om alles wat ik tegenkwam en wat ik tijdens al die weken mocht beleven. Lukraak op avontuur is voor velen een onbereikbare droom en ik ben meer dan gezegend op dat gebied.

Met twee voetjes op de grond al die mooiigheid extra voelen is ook rijkdom.

Meer lezen van Cynthia? Leuk! www.cynthiapoen.nl

Cynthia heeft ook een boek geschreven over haar zorg-ervaringen, ‘Zorgliefde’ Nieuwsgierig? www.uitjeervaring.nl/zorgliefde

Zorghart

/door

Bij veel ouderen lijkt de situatie thuis alsmaar schrijnender te worden, zo ervaar ik het tenminste. Zoals gister toen ik met spoed een fijne plek moest zien te vinden voor een meneer met dementie. Meneer zijn echtgenote belandde onverwacht in het ziekenhuis en zijn dementie was te vergevorderd om nog alleen thuis te kunnen blijven. Na veel overleggen met collega-verpleegkundigen vond ik gelukkig een plekje voor hem.

De opluchting van zijn zoon was enorm toen ik hem belde met het nieuws. ‘Ik kan wel janken, zei hij geëmotioneerd, sterker nog ik huil al’. Ik voelde bij mezelf de ontroering door zijn onvrijwillige tranen, en ik voelde dankbaarheid, dankbaarheid omdat ik kon helpen.

Werken in de zorg is een roeping wordt er weleens gezegd. Oprechte onzin, vanzelfsprekend. Werken in de gezondheidszorg is een vak, een serieus beroep waarin je je skills continue moet aanscherpen en bijhouden. Je zorgt voor een ander mens en dat is geen sinecure. Elke fout wordt levensgroot uitvergroot. Terecht natuurlijk, maar het maakt ook enorm kwetsbaar. Voor die ander en voor jezelf.

En naast die weerbaarheid, professionaliteit en kunde is het hebben van een zorghart van groot belang. Liefde hebben voor wat je doet, om die andere mens op nummer één te kunnen zetten tijdens dat hele kwetsbare moment in diens leven. Zonder dat empathisch vermogen raak je in dit beroep hopeloos verloren.

Ik schreef er een boek over, over al mijn ervaringen tijdens die jaren zorgen voor anderen, en ik heb hem ‘Zorgliefde’ genoemd. Het is een prachtige verzameling geworden van bijzondere gebeurtenissen, over echte mensen en soms heftige situaties. Warme en rijke verhalen.

Naast alle kennis en kunde, die ik elke dag nodig heb om te triageren en een nieuw fijn thuis voor al die zorgvragers te kunnen vinden, klopt mijn warme zorghart, die het niet opgeeft, ook niet als het hopeloos lijkt.

Benieuwd naar mijn boek? Leuk! www.uitjeervaring.nl/zorgliefde

Diepe buiging

/door

‘Ik wil hem nog niet kwijt hoor, vertelt ze me, zolang het nog lukt om voor hem te zorgen blijven we samen’. Meneer heeft dementie en zij zorgt voor hem. Steeds meer, al een hele poos steeds meer. Als ik haar vraag hoe het thuis gaat en hoe het met haar gaat, begint ze te vertellen. Als een waterval die al een poosje wilde ontsnappen.

Ik luister vooral, stel af en toe een vraag maar het is overduidelijk dat ze graag wil praten. ‘Als u druk bent en geen tijd voor me heeft dan kap ik mijn verhaal af hoor’ zegt ze. Glimlachend moedig ik haar aan om verder te gaan, soms is het zalig om je verhaal aan een onbekende kwijt te kunnen. Om zonder consequenties even stoom af te blazen. Daarbij levert het me een schat aan informatie op die ik weer kan inzetten als we een passende plek voor deze meneer gaan zoeken, ook niet onbelangrijk.

Ik zei het al vaker, de verschuiving van de huidige zorgbehoeftes in onze regio zijn overduidelijk maar gelukkig ontstaan er overal mooie initiatieven om daar zoveel mogelijk in te ondersteunen. Logeerhuizen bijvoorbeeld, er is groei in respijtzorg mogelijkheden en er zijn allerlei mooie hulplijnen voor heel veel mantelzorgers.

Tijdens ons gesprek vertelde ze me ook dat haar man bijna niet meer kon praten, en dat wat hij zei meestal onverstaanbaar of onbegrijpelijk was. Meteen begreep ik waarom ze het zo fijn vond om even tegen mij aan te kletsen. Communicatie is een groot goed en van levensbelang.

Zij mist het.

Om even samen de dag door te nemen, te glimlachen om herinneringen die spontaan langs komen waaien of gewoon een kletspraatje over het weer. Als je stil staat bij de hoeveelheid momenten die zij nu moet missen, blijvend moet missen, het is amper te bevatten. Week na week en dat al jarenlang.

Diepe buiging voor deze dame op leeftijd die elke dag onvermoeibaar klaar staat om voor haar zieke man te zorgen. Diepe buiging voor haar en voor alle mantelzorgers van Nederland.

Dichte deur

/door

Hij is nog geen veertig maar zijn lichaam laat hem meer en meer in de steek. Zijn pijn is diep en schrijnend want thuis wonen bij zijn jonge gezin is onverwacht onmogelijk geworden. En alsof die boodschap nog niet hard genoeg is blijkt er ook geen mogelijkheid te zijn om ergens anders te wonen. Tussen de wal en het schip met je doodzieke lijf.

Ik luister naar zijn verhaal en kan me in de verste verte niet voorstellen hoe dat voor hem moet zijn. Ik vind het hartverscheurend. En dan moeten ze ook nog stad en land afbellen om gehoord te worden, of iemand ze alsjeblieft kan helpen.

Ik besluit dus mijn stinkende best te doen om een fijne plek voor hem te vinden, een plek alleen van hem. Waar zijn kinderen eens een nachtje kunnen logeren bij hun pap, waar ze samen kunnen zijn als gezin. Toevallig is er een plek beschikbaar, nu moet ik alleen nog zorgen dat hij hem krijgt. Mijn collega’s gaan niet direct overstag en ik begrijp hun vraagtekens. ‘Ga eerst bij hem langs, vraag ik, beoordeel met je eigen ogen. Geef hem die kans’.

Gisterochtend zochten ze me op, de twee collega’s die bij hem op bezoek zijn geweest. Hun stralende gezichten vertelden me zonder woorden wat ik zo graag wilde horen, hij is hartstikke welkom. Een eigen plek en ook nog op korte afstand van zijn drie grote liefdes, een plek waar hij warme zorg ontvangt en fijn kan wonen. Mijn dag kan niet meer stuk.

‘Na een periode waarin er alleen maar deuren voor me dicht gingen, is dit de eerste deur die voor me open ging’ zegt hij geëmotioneerd. De rillingen lopen over mijn lijf bij die woorden. Het is precies waarom ik zo hartstochtelijk veel van mijn werk houd. Ik kan iets doen voor iemand, echt iets betekenen in een mensenleven. En daar ben ik meer dan dankbaar voor.

Meer van Cynthia lezen? Vind ze leuk! cynthiapoen.nl