Archief voor categorie: Cynthia Poen

Het is een kunst om in een telefoongesprek de juiste toon te vinden, en ik leer op dat vlak nog steeds bij. Op mijn leeftijd, en met de baan die ik vervul, spreek ik inmiddels regelmatig klasgenoten van vroeger. Omdat hun ouders toe zijn aan een opname binnen een van onze locaties of thuiszorg nodig hebben.

Mijn baan is heel persoonlijk en op die momenten komt dat nog dichterbij. Mijn ouders zijn ook op leeftijd, net als die van hen, en gelukkig nog in goede gezondheid. Maar ik snap waar ze staan als ze me bellen. Ik prijs mezelf gelukkig dat, mocht het ooit nodig zijn, ik op dat moment de weg weet.

Toch voelen dat soort momenten bijzonder en ik wil niets liever dan ze bijstaan.

Voor hen is het net zo bijzonder, ik krijg regelmatig mailtjes na een belletje van mijn kant met daarin’ zat jij niet bij mijn broer, zus of mij in de klas’?

Ik heb een ijzeren geheugen en dat kwartje is bij mij dan al een poosje gevallen maar ik benoem het zelden zelf als ik bel. Het hoort niet vind ik.

Maar soms moet ik eerst door een barrière heen als ik contact opneem. Logisch ook.

Vandaag belde ik een dochter omdat de indicatie van haar moeder was afgegeven, een moeder die net zo oud is als de mijne. Wij bellen dan altijd met de naasten om een aantal zaken uit te vragen. Soms is er geen eerste contactpersoon, of is er geen telefoonnummer dat je kan bellen ( dan doen we een ‘sherlockje’) en zo af en toe willen mensen je echt niet spreken.

‘Geen tijd, ik weet dat niet of dit is het derde telefoontje al deze week’. En ik snap het.

Maar wat me steeds opnieuw opvalt is dat veel mensen het vooral ook ingewikkeld vinden, hoe het in Nederland is geregeld met die zorg.

Maar goed, ik belde die dochter dus. In eerste instantie proefde ik weerstand in haar stem. ‘Gedoe, wat is er nu weer voor gedoe’. Ik hoorde het haar bijna denken.

Dan praat ik maar gewoon. Leg ik uit waarom ik bel, en waarom het belangrijk is. En ik vraag hoe het gaat, thuis. En hoe het met de naasten gaat. Vaak stromen de verhalen vanzelf door mijn hoorn mijn hart in.

Na vijf minuten klonk ze volledig ontspannen, de ‘kort en bondig hoor’ die haar eerste reactie was toen ik haar belde leek vergeten. Ik adviseerde haar, vertelde wat er allemaal mogelijk is en vooral ook wat er niet mogelijk is. Ook dat is belangrijk. En ik benoemde de kleinschalige woonvormen die niet bij iedereen bekend zijn.

Ze was meteen enthousiast, haar blijheid huppelde me tegemoet, en ze bedankte me. Ik had een snaar geraakt. Want dat beetje hulp dat ik haar gaf is voor mij een kleine moeite, maar voor haar maakte het een groot verschil.

En dat is prachtig

Cynthia haar zorgliefde is gebundeld tot een hartverwarmend boek vol echte en oprechte verhalen.

Van dansen ging haar hart sneller kloppen dus maakte ze van haar passie haar leven. En dat leven werd rijk en vol. Alle mysterieuze en tropische plekken die ze bezocht sloot ze in haar hart. Voor een man en kinderen was geen ruimte.

Op het moment dat ze bij ons komt wonen oogt ze als een oude vrouw. Van binnen huist echter nog steeds de talentvolle ster die ze ooit was. Het is razend intrigerend en elke snipper die ze met me deelt neem ik in me op.

Ik ben dol op mooie verhalen.

Net als de hoedenmaker die bij ons woonde, en die jaar in jaar uit de mooiste creatie’s maakte. Hoeden en petten. Veelal met zijn eigen handen. Moderne technieken waren er nog niet. Zelf droeg hij standaard een alpinopet, ook binnenshuis, en hij stond altijd een tikkie scheef op zijn hoofd.

Op dezelfde afdeling, en maar een deur verder, woonde een dame die haar leven doorbracht op de Zeedijk in Amsterdam. Ze woonde en werkte er. Het ruige leven vormde haar, ze kon gruwelijk vloeken en sommige scheldwoorden moest ik opzoeken :-).

Ze was de enige vrouw op de afdeling met vurig rood haar in plaats van grijze lokken. En elke maand kwam een goede vriendin het voor haar verven.

‘Ze gruwelde van elke grijze haar dus zorg ik ervoor dat het een kleurtje krijgt, ook al is ze zelf wellicht vergeten hoe belangrijk ze dat vond’.

Al deze vreemdelingen zijn met elkaar verbonden door hun dementie.

Toen thuis wonen niet meer lukte kwamen ze bij ons. Het is een bijzondere verzameling mensen en zo op het oog hebben ze alleen hun ziekte gemeen. Gemoedelijk zitten ze naast elkaar bij het ontbijt, smeren hun beschuitjes met jam of suiker en kijken met een wat lege blik naar buiten.

Soms dwalen ze door de eindeloze gangen op zoek naar een herinnering.

Als ik muziek opzet zingen ze vaak moeiteloos mee met de tekst of deinen lichtjes heen en weer in hun stoel. Samen dansen we door de woonkamer.

Ze zijn vaders, moeders en kinderen.

Kunstenaars, danseressen en schrijvers. Individuen.

Stuk voor stuk met hun eigen levenspijn, hun successen en dieptepunten.

Ik ben dol op de ouderenzorg en juist ook hierom. Door de bijzonderheid van deze levens, vol mooie, verdrietige of bijzondere verhalen. En door goed te luisteren leer ik ze allemaal net iets beter te begrijpen. Waar ze van hielden en wat ze belangrijk vonden, en wat ze nu wellicht vergeten zijn.

Zodat ik nog beter kan zorgen voor al deze mooie mensen.

Alle verhalen die Cynthia schreef zijn gebundeld tot een hartverwarmend boek Zorgliefde. Binnenkort komt de opvolger uit: nog een scheutje Zorgliefde

Ik kan enorm goed voorpretten. Het is een kwaliteit van mezelf die ik volop koester. Dagdromen is een houvast in barre tijden. Net als het terugkijken op prachtige herinneringen.

Ik realiseerde me vandaag dat dit in mijn geval ook geldt voor de feestdagen, de voorpret en de herinneringen geven die dagen extra glans.

De kerstontbijtjes samen met onze meiden toen ze nog meisjes waren, of de kerstvieringen uit mijn eigen jeugd. Tot op de dag van vandaag heb ik een zwak voor koren, kerken en kerstgezang, een direct gevolg van mijn katholieke opvoeding.

Het is weemoed van de bovenste plank.

Onze familie groeit nog steeds gestaag. Ik geniet van de lichtjes in de ogen van mijn beide ouders als we met z’n allen hun woonkamer vullen tijdens de kerstdagen. Die blikken zijn goud waard. Ik sla die plaatjes op in mijn brein, als een naslagwerk waar ik steeds ik kan bladeren als ik daar behoefte aan heb.

Het is eveneens de reden waarom ik me in deze periode extra focus op alles wat ik nog kan betekenen voor een ander.

Omdat er zovelen zijn die hun familie wellicht niet meer zien groeien. Bij wie eenzaamheid en verlangen naar vroeger de donkere dagen vullen. Er is bij zovelen teveel ruimte voor overpeinzingen, en veel te weinig afleiding in de decembermaand om die te vergeten.

Elk klein gebaar kan een groots effect hebben.

Zoals dat gebaar dat ik afgelopen week maakte voor een echtpaar. Door ziekte en een opname woonden ze al maandenlang gescheiden van elkaar. De komende feestdagen vieren ze weer fijn samen want ik wist een plek voor hun samen te bemachtigen.

Of de hulp die ik een dame kon bieden die al bij zoveel organisaties was afgewezen. Na een huisbezoek, en zorgvuldig spreken met elkaar, besloten we dat ze bij ons wel welkom is.

Zij schuift dit jaar voor het kerstdiner gezellig aan bij anderen, deze kerst is ze niet alleen.

We kunnen maar zoveel doen, maar wat we kunnen, dat doen we. Elke dag opnieuw.

Mooie fijne liefdevolle dagen aan een ieder gewenst🎄⭐️

Cynthia bundelde haar warme verhalen tot een prachtig boek en noemde hem ‘Zorgliefde’

Mijn werk is niet altijd leuk. Oprecht niet. Maar het voldane gevoel als ik iemand heb kunnen helpen, is alle frustratie meer dan waard. Toch lukt het echt niet altijd om iemand te helpen.

Er zijn momenteel teveel dagen waarbij de gejaagdheid het overneemt. Dan komt er zoveel op me af dat ik me een duizendpoot voel. En eentje die het allemaal maar net kan bolwerken. Dan volgen de crisis-en spoedmeldingen zich razendsnel op en verzand ik in ‘gedoetjes en onmogelijkheden’.

Vandaag had ik zo’n dag.

Mijn hoofd loopt momenteel wat om van alles wat er gebeurt, en nog staat te gebeuren. En toch vind ik nog een extra versnelling, kan ik toch nog een stap harder. Samen met heel veel andere mensen, want ik doe het echt niet alleen, bijt ik me vast in ‘het kan niet’. Net zolang tot het af en toe wel lukt.

Zelffoltering is mij ook niet vreemd.

De wanhoop van zovelen is voor ons allemaal voldoende stimulans. De verschraling in de zorg doet letterlijk pijn, maar ik ben geen bestuurder, ik zou niet weten hoe we dat probleem op zouden moeten lossen. Wist ik het maar.

Gelukkig gaat er ook heel veel wel goed, door al die collega’s die het eenvoudigweg niet opgeven en zich blijven inzetten. Op het oog zijn ze onvermoeibaar maar ik weet heus dat hun energie niet eindig is.

Maar doelen stellen helpt. Iets om vast te grijpen. Dan doen we dus vol overgave.

Maar ik dwaal af. Ik had dus niet zo’n fijne dag vandaag. Soms gaat het werk stroperig, lukt er naar mijn zin te weinig en ontstaan er meer brandjes dan ik eigenhandig kan blussen.

En toen ging mijn telefoon. ‘Cynt, ik heb een meneer aan de telefoon die naar jou vraagt, heb je tijd’? Vanzelfsprekend heb ik dat.

‘Goedemiddag, u spreekt met de zoon van meneer X, en ik wilde u heel graag persoonlijk bedanken. U hebt ervoor gezorgd dat mijn vader naar een tijdelijke plek dichtbij zijn eigen thuis is overgeplaatst. En daar mag hij wachten tot hij eindelijk terug kan naar zijn eigen dorp. Hij is er enorm gelukkig mee, en wij als familie ook, en dat wilde ik u graag zelf vertellen’.

Onnodig te zeggen dat de frustratie, waanzin en gedoetjes van die dag in één klap verdwenen waren.

Zorgen voor andere mensen is van een ongelofelijke rijkdom, maar soms heb zelfs ik even een reminder nodig.

Alle verhalen die Cynthia met veel liefde aan het papier toevertrouwde, zijn inmiddels gebundeld tot een prachtig boek.

De zorg is altijd in beweging, en het zwaartepunt verplaatst zich constant. De piek in de zorgvragen wisselt ook steeds. Tijdens de covidjaren was het alle hens aan dek, maar de saamhorigheid was torenhoog. En ook al mis ik die tijd echt voor geen cent, voorbij alle ellende was de verbondenheid echt mooi. Momenteel ligt het zwaartepunt qua zorgvragen bij de vele kwetsbare echtparen. Hun verhalen zijn vaak hartverscheurend.

Het is nog vroeg als ik haar bel en als ik tegen haar zeg dat ik een plekje voor haar echtgenoot heb slaakt ze een zucht. ‘O wat fijn’, verzucht ze. Vervolgens begint ze te huilen. Ze verontschuldigt zich voor haar tranen. Ik druk haar op het hart dat ze vooral geen excuses hoeft te maken, ik denk dat ik haar dilemma begrijp.

‘We zijn dit jaar 65 jaar getrouwd maar het zorgen voor hem valt me de laatste maanden zo zwaar. Ik kan niet meer en dat vind ik erg. Dus ik ben opgelucht dat er een plekje is voor hem, fijn dichtbij zodat ik elke dag langs kan gaan. En dat het zwaartepunt van die zorg niet meer bij mij ligt lucht me op. Maar ons afscheid maakt me verdrietig. Ik mag hem toch nog weleens mee naar huis nemen om samen thuis koffie te drinken’? Ik druk haar op het hart dat het natuurlijk allemaal nog gewoon kan.

We praten een poosje. Ik laat haar vertellen, over vroeger, over de kinderen en hoe ze er toch vooral alleen voorstaat omdat hun kinderen niet in de buurt wonen. En dat zij ook al op leeftijd is. Hoe vaak hij tijdens de donkere nacht wakker wordt en niet begrijpt wat zij hem wil zeggen. Dat het al haar energie kost om hem dan weer in bed te krijgen. Als hij eenmaal weer ligt, slaapt hij vaak binnen vijf minuten, zij ligt vervolgens uren te malen, haar zorgen en angsten spoken nog luidkeels door haar hoofd. En soms wil hij gewoon niet meer terug in bed. Dan is ze de halve nacht in de weer om hem het uit te leggen dat het nacht is, dat ze nog geen boodschappen kunnen doen of dat het nog lang geen tijd is voor een ontbijt. Of voor dat wassen en aankleden.

Veel echtparen krijgen dit soort uitdagingen voor hun kiezen. Soms kan samenwonen eenvoudigweg niet meer, dat wat ze het allerliefste van de hele wereld wensen, maar is er geen mogelijkheid om samen te blijven. Of geen plek. Ik vind het hartverscheurend dat je op die oude dag, na een lang en vaak gelukkig huwelijksleven, die laatste jaren noodgedwongen apart van elkaar moet leven.

Deze meneer verhuisde een week erna na een eigen appartement. Twee dagen later kreeg hij een hersenbloeding en overleed. Zij moest twee keer afscheid van hem nemen binnen 48 uur.

Ik geef het je te doen op je oude dag.