Hoop

Nu het einde van het jaar naderbij kruipt, gaat dat terugkijken op wat achter ons ligt bijna als vanzelf. Gevoed door een verlangen naar betere tijden, naar anders. Want het afgelopen jaar werd bijna volledig ingekleurd door dat hele akelige virus. Zeker deze laatste weken van dat jaar.

Soms vraag ik me weleens af, hoe dat voor een ander moet zijn geweest, deze ervaring en alle bijbehorende beperkingen. We zijn met zijn allen zo gewend om steeds weer onze eigen keuzes te kunnen maken. En dat die vrijheid nu beperkt werd, maakte velen woedend en opstandig. Waar anderen berustend en gedwee oogden. Schouderophalend accepterend, wat voor nu onontkoombaar lijkt.

Ik denk vooral aan iedereen, die voor deze covid periode, al een deel van die vrijheid heeft moeten inleveren. Omdat ze tot de zogeheten kwetsbare groep behoren. Die groep mensen, die vaker afhankelijk zijn van de keuzes van een ander. Om op die manier altijd te zijn overgeleverd aan de zorg of de grillen van een ander, lijkt mij razend heftig. Al deze mensen kregen allemaal te maken met extra maatregelen. Nog meer beperkingen, bovenop de beperkingen die ze altijd al in hun dagelijks leven ervaren.

Wie ooit weleens in een ziekenhuis heeft gelegen, weet hoe het voelt als je moet wachten op zorg, op antwoorden van de dokter, om soms willoos te hopen op een vriendelijk gezicht en zorgzame handen. Op oprechte en echte aandacht, even helemaal alleen voor jou. Geen gehaast gedoe tussen neus en lippen door, terwijl verhitte piepers onrustig om aandacht vragen. Maar dat echt even die mens wordt gezien, die daar hulpeloos in dat bed ligt.

Dat hoop ik voor komend jaar, op die oprechte aandacht voor een ander, voor die kwetsbare mens die altijd al moet inleveren. Voor even of voor altijd. Omdat je niet alleen leeft, in het leven doe je het vooral samen. Zeker nu.

Ondanks alle beperkingen wens ik iedereen mooie feestdagen en een prachtige start van een liefdevol, voorspoedig maar vooral gezond jaar!