Lichtpuntje

Het blijft stil aan de telefoon nadat ik mijn boodschap heb uitgesproken. Dat ze nog aan de lijn hangt hoor ik aan de onregelmatige ademhaling op de achtergrond. Ik geef haar wat ruimte om mijn bericht te verwerken, en na een lange stilte begint ze te praten.’Echt’ vraagt ze, ‘is het echt waar’? Ik beaam dat het echt waar is, en voeg nog wat informatie toe. Niet teveel, daar let ik op, niet alles komt op dit moment bij haar binnen denk ik zo.

Ik heb die ochtend een plek gevonden voor haar zieke echtgenoot, een appartement dichtbij de plek waar zij woont. Het is haar allergrootste wens zei ze me, nog niet zo heel erg lang geleden. Omdat hij niet meer thuis kan wonen, was een plekje heel dichtbij hun thuis zo gewenst. Zodat zij hem makkelijk kan bezoeken, zo vaak als ze wil, zonder rekening te moeten houden met busregelingen, slecht weer en wat nog.

‘Ik ben sprakeloos’ zegt ze, ‘echt sprakeloos’. ‘Bent u er blij mee’ vraag ik, ‘want hij moet dan nog wel een keer verhuizen’. ‘Kind, ik ben dolgelukkig, het is absoluut geweldig’. Ze verzucht zachtjes, aan de andere kant van de lijn en ik glimlach.

Elke dag is het zoeken naar lichtpuntjes in dit leven, en soms verzand ik ook in mijn gedachten. Over de toenemende werkdruk, de huidige politieke rompslomp, corona-passen en verplichte QR-codes. Dan worstel ik met frustratie en onmacht en nog veel meer. Elke dag staat mijn dag bol van de schrijnende situaties en die probeer ik, samen met mijn collega’s, uit alle macht wat minder schrijnend te maken. Het is veel meer dan mijn werk, het is mijn hart, mijn zorghart dat elke dag opnieuw zijn stinkende best wil doen om waar dan ook die zwaarbelaste schouders wat te verlichten.

Samen op dezelfde plek blijven wonen als je ouder wordt, en al zolang samen bent, is niet voor iedereen weggelegd. En het is een intense pijn die ik me niet voor kan stellen. Onvrijwillige scheiding, door ouderdom of ziekte. Maar om die enorme last, die ik niet weg kan nemen, iets te kunnen verlichten was dit mijn lichtpuntje van die dag. Ik voelde het, dat dankbare, diep van binnen: Ik heb een geweldige baan 🙂