Klein groot geluk
De wereld staat in brand, zo voelt het voor mij tenminste, als een projectiel die volledig uit zijn baan is gevlogen. Maatregelen volgen zich op, en de kranten staan bol van alle berichten over covid en de zorg. Het zijn voor mij juist aanwijzingen om me terug te trekken, diep naar binnen, om overeind te kunnen blijven tijdens deze gekte.
Ook op mijn werk neemt de drukte toe, als een sneeuwbaleffect dat ergens met een vlokje is begonnen. Want na al die maanden van afschalen, opschalen, hoog ziekteverzuim en wat nog heeft het ontzettend veel mensen geraakt in hun dagelijks bestaan.
Heel veel kwetsbare ouderen balanceren op het randje van een dunne lijn, van net wel of net niet meer veilig thuis blijven wonen. Het is elke dag zoeken naar mogelijkheden, en vastklampen aan strohalmen. Ik voel elke keer een enorme opluchting als het weer mag lukken, als ik iemand een veilige plek aan kan bieden.
De afgelopen dagen waren er elke dag spoedsituaties, waren er tranen van wanhoop en angst, ongerustheid om de veiligheid en de mentale gezondheid van velen. Maar elke dag opnieuw lukte het om die dilemma’s op te lossen. Door heel veel te bellen, te overleggen, te kijken naar mogelijkheden en onmogelijkheden maar vooral door buiten de gebaande paden te zoeken.
Dankzij heel veel lieve collega verpleegkundigen die fijn meedachten, die op de toppen van hun kunnen functioneren maar steeds opnieuw hun hart openzetten. Zodat we samen toch weer een passende oplossing vinden.
Voor die jonge vrouw die zo graag verder wil herstellen. Die ver van huis, helemaal alleen, doodongelukkig uit het raam ligt te staren. Haar tranen, die door de telefoon gutsten toen ik haar vertelde dat ik een plekje dichtbij huis had gevonden, ontroerden me diep. Ik was er zelf even stil van, en haar geluk was ook even mijn geluk.
Of die plek die ik vond voor die oudere meneer. Hij was ontzettend ziek geworden als gevolg van covid en kon nu omringd door warme zorg herstellen. Elke dag knapt hij een beetje meer, op zit hij niet meer onmachtig en verward alleen in huis maar op een veilige plek. Dagelijks drinkt hij met een paar andere heren koffie, en is hij niet meer eenzaam.
Voor even negeer ik de nieuwsberichten en geniet ik dat dit kleine grote geluk. Meer valt er vandaag eigenlijk niet te wensen.
