Breekbaar

Wat is ze mager, dacht ik bij mezelf toen ze de deur voor me opendeed, uitgemergeld bijna. Samen met mijn collega’s hadden we een hele poos voor haar echtgenoot gezorgd, die zo graag thuis wilde sterven. Een paar weken ervoor had hij het leven los moeten laten. En nu zorgden we met liefde voor haar. Ze had haar heup gebroken na een ongelukkige val, en was net thuisgekomen uit het ziekenhuis. Haar tengere lijf was magerder dan ooit, en de fysieke pijn trok diepe lijnen in haar gezicht. Mijn hart kromp samen van dat schrijnende beeld dat ik voor me zag.

‘Er zijn zoveel mensen slechter af dan ik’ zei ze, dus vond ze dat ze niet mocht klagen. Ik was het oneens natuurlijk, ik vond het vooral zorgelijk en onverantwoord dat ze alleen thuis was. Dus terwijl ik voor haar zorgde, kaartte ik het bij haar aan. ‘Zou het niet fijn zijn om nog ergens kort te verblijven om wat aan te sterken zei ik, om eerst nog verder op te knappen en dan pas weer naar huis te gaan’? ‘Kan dat, vroeg ze hoopvol, want dat zou wel echt fijn zijn, ik voel me nog zo zwak’. Dus belde ik met haar zoon, die zich ook echt veel zorgen maakte, en belde naar de huisarts voor een verwijzing. De rest van de dag ging ik naarstig op zoek naar een plekje voor haar. Die hele vrijdag, de dag dat ze thuiskwam uit het ziekenhuis, ben ik tussen alle zorgmomenten door aan het bellen geweest om haar ergens kortdurend opgenomen te krijgen. Elke strohalm greep ik aan. Deze kwetsbare dame alleen thuis, dat voelde eenvoudigweg niet goed.

Na heel veel strijd, en heel veel argumenten, kreeg ik die vrijdagmiddag op de valreep groen licht. Er was ergens een plekje gevonden en de maandag erop mocht ze komen. Wat was ze blij en opgelucht dat het was gelukt om iets te vinden, in deze tijden van wachtlijsten, krapte en onmogelijkheden. En wat was ik dankbaar dat het me gelukt was.

De volgende ochtend vond haar zoon haar op de grond van haar slaapkamer; die nacht was ze overleden, helemaal alleen. Of een eerdere opname haar had kunnen redden zullen we nooit weten. Het zou kunnen dat haar lijf eenvoudigweg op was en was het haar tijd. Maar als ze wel opgenomen zou zijn geweest, dan was ze tenminste niet alleen geweest, die ene nacht, die nacht dat ze haar laatste adem uitblies. Want sterven in het donker van de nacht, helemaal alleen, op de kille vloer van je slaapkamer, dat wens ik mijn ergste vijand nog niet toe.

Meer lezen van Cynthia? Leuk ☺ Neem eens een kijkje op haar eigen website!